Εν μέσω της τραγωδίας των Τεμπών, η κυβέρνηση σπεύδει με νομοσχέδιο να στρώσει το έδαφος για την ιδιωτικοποίηση του νερού, δημιουργώντας μία ανεξάρτητη αρχή – τέρας, η οποία θα έχει υπό την ευθύνη της την Ενέργεια, τα Απόβλητα και το Νερό! Δεν έχει υπάρξει καμία διαβούλευση για το θέμα: 1η Μαρτίου κατατέθηκε στη Βουλή, οδηγείται προς συζήτηση στις επιτροπές και σε ψηφοφορία άμεσα. Η νέα αυτή Αρχή – Τέρας θα έχει αρμοδιότητα «την οργάνωση, τις παρεχόμενες υπηρεσίες, το κόστος και την τιμολόγηση της παροχής υπηρεσιών ύδατος…».
Η πρεμούρα δημιουργίας ανεξάρτητων αρχών σε πεδία που αφορούν αγαθά έχει μόνο μία ερμηνεία: τον κατακερματισμό, την εμπορευματοποίηση και την ιδιωτικοποίηση τους. Ο τρόπος και ο χρονισμός κατάθεσης του νομοσχεδίου ώρες μετά τη τραγωδία στα Τέμπη, η αποφυγή οποιασδήποτε σχετικής διαβούλευσης και η απουσία αναφοράς στα ΜΜΕ συντείνουν στο σκοτεινό του θέματος.
Υπενθυμίζουμε ότι την περίοδο 1990-1993, ένας άλλος Μητσοτάκης, ο πατέρας του πρωθυπουργού, επιχείρησε να δημιουργήσει το ιδεολογικό πλαίσιο εμπορευματοποίησης του νερού, μιλώντας για τη δήθεν σπατάλη του νερού (υπενθυμίζουμε ότι τότε η τρομοκρατία που έπαιζε από τα μέσα ήταν η λειψυδρία με καθημερινές ανακοινώσεις της στάθμης των υδάτων σε Μαραθώνα και Υλίκη), κλείνοντας όλες τις δημόσιες βρύσες και ουρητήρια ακριβώς επειδή γινόταν σπατάλη, παίζοντας το οικονομικίστικο χαρτί του κόστους ευκαιρίας και της τιμολόγησης του νερού σε υψηλές τιμές για να «γίνει σεβαστή η σπατάλη του». Ο υιός έρχεται 30 χρόνια μετά να νομοθετήσει και τα δύο, λίγο πριν τις εκλογές, στη «ζούλα».
Η Ολιγαρχία δραστηριοποιείται στην Ενέργεια, στα Απόβλητα (όχι όσο θα ήθελε) και έχει ως στόχο το νερό, το υπέρτατο αγαθό. Η δημιουργία μιας Αρχής που τα βάζει μέσα όλα, και την Ενέργεια και το Νερό και τα Απορρίμματα/Απόβλητα, μας οδηγεί σε μία και μόνο σκέψη: ότι αυτή η Αρχή -Τέρας θα αποτελεί την βιτρίνα του καρτέλ που τώρα διαφεντεύει ολιγοπωλιακά την ενέργεια μέσω του χρηματιστηρίου ενέργειας.
Το ΜέΡΑ25 επαναλαμβάνει: Το νερό και οι υποδομές παροχής του πρέπει να παραμείνουν δημόσιες. Ο κατακερματισμός των υπηρεσιών και του δημοσίου πλούτου δεν γίνονται για την αποτελεσματικότερη λειτουργία τους, αλλά για να πλουτίσουν οι εγχώριοι και διεθνείς ολιγάρχες, ενώ το πραγματικό κόστος διαχείρισης θα συνεχίσει να επιβαρύνει τους φορολογούμενους. Αυτό είναι ένα μάθημα που μάθαμε θρηνώντας νεκρούς. Οφείλουμε να μην επαναλάβουμε το λάθος.
